آشنایی با پوشش های ساعت: جلوگیری از از دست دادن رنگ

آبکاری (همچنین یک روش سنتی آبکاری):

این روشی برای رسوب فلز بر روی سطح ساعت از طریق اصل الکترولیز است.

در طول آبکاری، فلز آبکاری شده به عنوان آند عمل می کند، در حالی که ساعت آبکاری شده به عنوان کاتد عمل می کند. هر دو در یک محلول آبکاری حاوی کاتیون های فلزی برای آبکاری غوطه ور می شوند. با استفاده از جریان مستقیم، یون های فلزی در سطح ساعت کاهش می یابد تا لایه آبکاری شده تشکیل شود.

◉PVD (رسوب بخار فیزیکی):

این تکنیکی برای رسوب گذاری لایه های فلزی نازک با استفاده از روش های فیزیکی در محیط خلاء است. فناوری PVD می‌تواند ساعت‌ها را با پوشش‌های مقاوم در برابر سایش و خوردگی ارائه کند و جلوه‌های سطحی مختلفی را در رنگ‌های مختلف ایجاد کند.

◉DLC (کربن الماس مانند):

DLC ماده ای مشابه کربن الماس با سختی و مقاومت در برابر سایش بسیار بالا است. از طریق آبکاری DLC، سطح ساعت می تواند یک لایه محافظ مشابه الماس به دست آورد.

◉IP (آبکاری یونی):

IP که مخفف عبارت Ion Plating است، اساساً یک تقسیم بندی دقیق تر از فناوری PVD فوق الذکر است. معمولاً شامل سه روش است: تبخیر خلاء، کندوپاش و آبکاری یونی. در این میان آبکاری یونی از نظر چسبندگی و دوام بهترین تکنیک محسوب می شود.

لایه نازکی که توسط این تکنیک آبکاری ایجاد می شود تقریباً نامحسوس است و تأثیر قابل توجهی بر ضخامت قاب ساعت ندارد. با این حال، اشکال اصلی مشکل در توزیع یکنواخت ضخامت لایه است. با این وجود، هنوز هم مزایای قابل توجهی را قبل و بعد از آبکاری نشان می دهد. به عنوان مثال، ماهیت سازگار با پوست قاب ساعت با روکش IP نسبت به مواد فولادی ضد زنگ خالص برتری دارد و باعث کاهش ناراحتی کاربر می شود.